BEYAZ GÜVERCİN
Bir grup çocuğa rastladı, sevindi. Belki görmüşlerdi uçurtmasını. Çocuklar da severdi uçurtmaları, tadını bilirlerdi bahardaki rüzgarın.
— “Şen olsun gününüz çocuklar, nereye böyle?”
—“Geceye!”
Bu kuytu yanıttan sonra, uçurtmasını sordu; gören olmuş muydu acaba aralarından?
— “Görseydik onu da vururduk, zira kaçamaz hiçbir uçan, sapanımızın taşından. Bizler, gecenin çocuklarıyız. Karnı aç gecenin, ona götürüyoruz en leziz avı.”
Ve çocuklar, döşü kanlı güvercini öne doğru uzattılar.
Yitiğin dizlerine bir sarsıntı indi.
“Bu…Uçurtmamın arkadaşı!”
— ” Yalancılar sizi. Ben, geceyi bilir ve severim. Siz değil gecenin, olsa olsa ona saklananın çocuklarısınız, o en derin kucağa. Sizler: Korkak karabataklar soyu; aklığı kıskanan ve ona düşman olan.
O güvercinin rengi günle yarışır. Tertemizdir o; ne kadar da berrak, sanki dupduru bir su. Ne kıvrık bir gagası var, ne de sivri pençesi; öyle ya, ne de savunmasız.
Bayılırsınız yalnızın ve temizin başına üşüşmeye ve kanla kirletmeye onu. Kuşkudur sessizlik, gizlilik, başkalık ve yadırgılık: size. Özgün düşünce, çağıldayıp da fışkırınca kafadan, susturursunuz onu hemen.
Kanadı kalemdi; özgürce yazardı gökte O; yazarak uçardı. Suçuydu size göre onun yalnız olması; size inat, alabildiğince süzülmesi gökte, ışıklarla taklalı oyunlar oynaması.
Gündüz ki bazen korkutur en kara geceyi dahi. Ancak küstahlardır gündüzde kötülük işleyenler, çünkü ışık, kötüyü; tanıtır, ihbar eder ve tüm everene dağıtır. Bunun içindir ki, gölgelere bürünerek yaparlar kötü işi, iş edinenler; ışığa siper koyarak. Sizlerin babaları; o, karanlığı gölgeleriyle güne serenler, gündüz bana pek korkak göründüler, o kümes hayvanları.
Çünkü düşünceden, hürriyetten, eşitlikten ürküyorlar; korktukları için saldıramıyorlar da kışkırtarak saldırtıyorlar, elinize sapanları tutuşturarak.
Bugün sapan, yarın silah. Katiller soyu çoğalacak.
Ah güvercin! Doğrunun tek hatasıdır yalnızlık, yanında olamadığım için beni affet.