ORTAK
1
Rüzgar, kovasıyla Yitiğin kulağına uğultulu bir ses çarptı. Yitik, biraz ilerleyince ses aralandı; bir bağırış çağırışın içindeydi iki kişi.
—“Ev hizmetçisi.”
—“Ya sen, erzak hamalı!”
Bunları birbirine diyen, bir kadınla bir erkekti. Adam elini kaldırmıştı ki Yitik yetişip kolu tuttu, atılacak tokada engel oldu. Bu arada kadın parmağından yüzüğünü çıkardı ve yere attı.
—“Neler duydum, nedendir bu kavga, yakışıyor mu size? Ne oldu asırlardır gönüllerinizde yaktığınız ateşe ve tüttürdüğünüz dumana, elinizden akan dizelere, dudağınızdan dökülen şarkılara? Hani birbiriniz için tutuşmaktaydınız? Kim bozdurdu yemininizi, kim yalancı eyledi sizleri? Sizi bütün eden, tek bir gövde yapan ateşte fazla mı kaldınız yoksa!”
Yitik, ağlayan kadını sakinleştirmek için onunla yalnız konuştu.
—“Sana bir özür sunuyorum, kendi adıma.”
—“Bu gönül kırıklarını özür yapıştırabilir mi! Saldırıyor, bu kez kıskandığı için. Tahammül edemiyor, eski alışkanlığına yeniden dönmek istiyor. Ben kendime değil ona ağlıyorum, onun düştüğü bu zavallı duruma.”
dedi kadın, sonra tümelin diliyle kadındaki tarihe götürdü Yitiği.