DOST YURDU
6
Her insan, geçmişini taşır bedeninde; atası yaşar her biriminde. Hücrelerimiz rahimlere meteor gibi düştüğünde, nedir doğacak olan? Elbette derin çukurdan bir iz.
Babamıza benziyoruz, babamız da babasına benziyordu: işte bu yoldan yemleniriz. Kopamayız acının süregiden halkasından.
Bizi doğurmayan anne en güzel anne, bizi doğurtmayan baba ne güzel baba. Lokum yüzlü çocuklarımız, “saklı yokluğun ülkesi”nde salacaklar tatlı gülücüklerini.
Umut artık bizi kandıramasın, o ki hep yarını güzel ve süslü gösterdi. Ne sıçrattık ileriye sayrılıktan başka, utanç bizimle büyümedi mi?
Umut ancak beklentisi olanı kandırır. Ve bizim sonumuzdan umutlanan başkaları da var: cehennem, bunlardan biri.
Umudu alt eden en büyük güreşçidir. Kim umutlanır? Tabii ki zavallılar. Geleceği olumlu olanın umuda muhtaçlığı mı var?