Dua bir dilenciliktir. Duaya neden olan, çaresizliktir. Konforlunun duaya ihtiyacı yoktur; belki o, sadece tasdik eder, hatırlar, şükreder, teşekkür eder, lakin yalvarmaz.
İnancın içinde doğmuş ve büyümüş olan, borçlu kuldur: Borçsa ibadetle ve şükürle ödenir. Görevlisin, memursun; hem tebliğ edeceksin hem sabredeceksin mutlak otoriteyi memnun etmek için. Hem katlanacak hem şükredeceksin, zira sana iman nasip oldu, ezbere olsa da. İşte bu senin, başına kakıcındır. Yani borçlusun.
Sizi öyle bir zora hapsetmiş ki, dürtüler iteleyerek sizi yönetir, bu iğneli ipler. İhtiyaçlarınız sizi hayata mecbur eder, dünyaya esir ve köle eder. Örneğin açlık, doyuma ulaşmak için sizi arattıracak, çabalattıracak, bulduracak ve siz enerji almak için enerji harcayacaksınız: Bir enerji değiş tokuşu.
